Wanneer we een dierbare verliezen, kan de pijn die we ervaren ondraaglijk aanvoelen. Het is begrijpelijk dat rouwen gecompliceerd is en we vragen ons soms af of er ooit een einde aan de pijn zal komen. We maken een verscheidenheid aan emotionele ervaringen door, zoals woede, verwarring en verdriet. Er zijn vijf fasen die mensen doorlopen om de gevoelens van rouw te verwerken.
De 5 fasen van rouw
Een theorie ontwikkeld door psychiater Elisabeth Kübler-Ross suggereert dat we na het verlies van een dierbare door vijf verschillende stadia van rouw gaan: Ontkenning, woede, onderhandelen, depressie, en tenslotte acceptatie van het verlies.
Ontkenning
De eerste fase in deze theorie, ontkenning helpt ons de overweldigende pijn van het verlies te minimaliseren. Terwijl we de realiteit van ons verlies verwerken, proberen we ook de emotionele pijn te overleven. Het kan moeilijk zijn om te geloven dat we een belangrijk persoon in ons leven hebben verloren, vooral als we die persoon misschien net de week ervoor of zelfs de dag ervoor nog hebben gesproken.
Onze realiteit is volledig verschoven op dit moment van verlies. Het kan enige tijd duren voordat onze geest zich aan deze nieuwe realiteit heeft aangepast. We denken na over de ervaringen die we hebben gedeeld met de persoon die we hebben verloren, en we kunnen ons afvragen hoe we verder moeten in het leven zonder deze persoon.
Dit is een heleboel informatie om te onderzoeken en een heleboel pijnlijke beelden om te verwerken. Ontkenning probeert dit proces te vertragen en ons er stap voor stap doorheen te leiden, in plaats van het risico te lopen dat we overweldigd worden door onze emoties.
Ontkenning is niet alleen een poging om te doen alsof het verlies niet bestaat. We proberen ook te verwerken en te begrijpen wat er gebeurt.
Woede
Het is normaal om boosheid te ervaren na het verlies van een dierbare. We proberen ons aan te passen aan een nieuwe realiteit en ervaren waarschijnlijk een extreem emotioneel ongemak. Er is zoveel te verwerken dat woede kan aanvoelen alsof het ons een emotionele uitlaatklep geeft.
Bedenk dat woede niet vereist dat we ons erg kwetsbaar opstellen. Het is echter wel sociaal aanvaardbaarder dan toegeven dat we bang zijn. Boosheid stelt ons in staat emoties te uiten met minder angst voor oordeel of afwijzing.
Helaas is woede vaak het eerste wat we voelen als we emoties die met verlies te maken hebben, beginnen los te laten. Dit kan ertoe leiden dat je je geïsoleerd voelt in je ervaring en door anderen als ongenaakbaar wordt gezien op momenten dat we baat zouden kunnen hebben bij troost, verbondenheid en geruststelling.
Onderhandelen
Bij het verwerken van een verlies is het niet ongebruikelijk om je zo wanhopig te voelen dat je bereid bent om bijna alles te doen om de pijn te verlichten of te minimaliseren. Het verlies van een dierbare kan ons ertoe aanzetten na te denken over elke manier waarop we de huidige pijn of de pijn die we door het verlies verwachten, kunnen vermijden. Er zijn vele manieren waarop we kunnen proberen te onderhandelen.
Wanneer we beginnen te onderhandelen, richten we onze verzoeken vaak tot een hogere macht, of tot iets dat groter is dan wij en dat misschien een andere uitkomst kan beïnvloeden. Er is een acuut bewustzijn van onze menselijkheid op deze momenten, wanneer we beseffen dat we niets kunnen doen om verandering of een beter eindresultaat te beïnvloeden.
Dit gevoel van hulpeloosheid kan ertoe leiden dat we in protest reageren door te onderhandelen, wat ons een gevoel van controle geeft over iets dat zo oncontroleerbaar aanvoelt. Tijdens het onderhandelen hebben we ook de neiging om ons te richten op onze persoonlijke fouten of spijt. We kunnen terugkijken op onze interacties met de persoon die we verliezen en alle keren opmerken dat we ons niet verbonden voelden of dat we hem pijn hebben gedaan.
Het komt vaak voor dat we terugdenken aan momenten waarop we dingen hebben gezegd die we niet meenden, en wensen dat we terug konden gaan en ons anders konden gedragen. We hebben ook de neiging om de drastische veronderstelling te maken dat als de dingen anders waren gelopen, we niet op zo’n emotioneel pijnlijke plaats in ons leven zouden zijn.
Depressie
Tijdens onze ervaring van rouwverwerking komt er een tijd waarin onze verbeelding tot rust komt en we langzaam beginnen te kijken naar de realiteit van onze huidige situatie. Afdingen voelt niet langer als een optie en we worden geconfronteerd met wat er gebeurt.
We beginnen het verlies van onze geliefde overvloediger te voelen. Als onze paniek begint af te nemen, begint de emotionele mist op te klaren en voelt het verlies meer aanwezig en onvermijdelijk.
Op die momenten hebben we de neiging om ons naar binnen te trekken als het verdriet groeit. We kunnen merken dat we ons terugtrekken, minder sociaal zijn, en minder naar anderen uitreiken over wat we doormaken. Hoewel dit een heel natuurlijk stadium van rouw is, kan omgaan met depressie na het verlies van een dierbare zeer isolerend zijn.
Als jij of een dierbare worstelt met depressie, neem dan contact op met een professionele hulpverlener. Zij kunnen de hulp bieden die nodig is.
Acceptatie
Wanneer we tot een plaats van aanvaarding komen, is het niet zo dat we de pijn van het verlies niet meer voelen. We verzetten ons echter niet langer tegen de realiteit van onze situatie, en we worstelen niet langer om er iets anders van te maken.
Verdriet en spijt kunnen in deze fase nog steeds aanwezig zijn, maar de emotionele overlevingstactieken van ontkenning, onderhandelen en boosheid zullen minder snel terugkeren.